Dualiteit

In spirituele context verwijst dualiteit naar een vermeende tegenstelling tussen begrippen als licht en donker, goed en kwaad, gezond en ziek enzovoort.

Dualiteit is een gevolg van onze denkprocessen die dingen willen onderverdelen en scheiden.

Dualiteit is een denkwijze of overtuiging die mensen kan beperken en afleiden van de diepere eenheid van het bestaan.

In veel spirituele tradities wordt dualiteit daarom gezien als een illusie die moet worden overstegen. Dit wordt non-dualiteit genoemd, het besef van een fundamentele eenheid achter alle tegenstellingen en dualiteiten.

In dat licht heeft non-dualiteit een connectie met holisme. Beide concepten benadrukken de eenheid en onderlinge verbondenheid van alle dingen.

In de Advaita Vedanta-filosofie van het hindoeïsme staat non-dualiteit centraal. Deze filosofie stelt dat er slechts één ultieme realiteit is: Brahman. Alle verschillen en dualiteiten zijn slechts illusies die voortkomen uit onze beperkte perceptie. Je moet de illusie van deze gescheidenheid doorbreken om de non-dualiteit van het zelf en het universum te ervaren.

In het taoïsme wordt dualiteit vaak uitgedrukt in termen van yin en yang, twee tegengestelde maar complementaire krachten die alles in het universum doordringen. Het streven is niet om één aspect te elimineren ten gunste van het andere, maar om een dynamisch evenwicht te vinden tussen beide krachten, wat leidt tot harmonie en welzijn.

In het boeddhisme wordt het overstijgen van dualiteit geassocieerd met het bereiken van eenheidsbewustzijn of verlichting. Dit omvat het loslaten van  van zelf en anderen, goed en kwaad en het ervaren van de realiteit vrij van illusies en dualiteiten.

Sommige mensen ervaren deze diepe verbondenheid en eenheid door meditatie, contemplatie of gebed.