Wabi-sabi

Wabi-sabi is een Japanse levenshouding die schoonheid ziet in het onvolmaakte, het vergankelijke en het eenvoudige. Deze filosofie vormt een tegenhanger van het streven naar perfectie. Ze ziet het leven als veranderlijk, onaf en onvolmaakt.

De kern van wabi-sabi laat zich samenvatten in drie inzichten:
Niets is blijvend – alles verandert voortdurend en is onderhevig aan verval.
Niets is af – er bestaat geen ultieme perfectie; alles is in ontwikkeling.
Niets is perfect – en juist daarin schuilt schoonheid.

Wabi-sabi is diep geworteld in het zenboeddhisme. De filosofie kreeg vorm in de late middeleeuwen in Japan, als reactie op de overdaad en luxe van die tijd, en werd nauw verbonden met de Japanse theeceremonie.

Een belangrijke figuur hierin was Sen no Rikyū (1522–1591), een Japanse zen-beoefenaar en theemeester. Hij gaf de theeceremonie haar kenmerkende karakter van soberheid, stilte en imperfectie.

Rikyū verweefde wabi-sabi bewust met het ritueel door te kiezen voor aardewerk met onregelmatigheden, sobere decoratie en een diepe waardering voor het vergankelijke moment.

In het Westen wordt wabi-sabi gezien als een tegenwicht tegen perfectionisme en prestatiedruk, een manier van leven waarin rust, authenticiteit en vergankelijkheid niet worden gevreesd, maar omarmd.